Układ wnętrza

Po wejściu do kościoła mamy przed oczyma trzy nawy, wśród których główna znacznie przewyższa nawy boczne. Przed prezbiterium, na całą szerokość kościoła, ciągnie się ponadto nawa poprzeczna, ukoronowana na obu końcach potężnymi kopułami. Nawa główna i poprzeczna tworzą razem kształt krzyża.

Na obu końcach nawy poprzecznej znajdują się charakterystyczne dla kościoła kaplice kopułowe. Wschodnia, wykonana została w XVII w. dla pomieszczenia słynącego łaskami obrazu Matki Boskiej, dziś nazywanej Matką Bożą w Cudy Wielmożną, Panią Poznania. Sprawowany tu kult od początku wiązał się z tajemnicą Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (szczególnie zgłębianą przez franciszkanów), czego dobitnym znakiem jest wieńcząca latarnię kopuły figura Niepokalanej, którą można zobaczyć już ze Starego Rynku.

Niestandardowe rozwiązanie architektoniczne kaplicy, gdzie tambur (owalny bęben, na którym spoczywa czasza kopuły) jest ukryty od zewnątrz w murach kaplicy, zaobserwować można również w niemal sto lat młodszej kaplicy zachodniej, która została poświęcona św. Franciszkowi.

Od zachodu do partii frontowej kościoła przylega jeszcze jedna XVIII-wieczna kaplica, pierwotnie przeznaczona do wyeksponowania relikwii św. Teodora, nosząca wcześniej nazwę kaplicy Homobonusa a następnie zwana kaplicą Najświętszego Serca Pana Jezusa ze względu na umieszczony tam obraz w ołtarzu a obecnie nazywana kaplicą Wieczystej Adoracji i Miłosierdzia Bożego.

Bibliografia:

• Z. Kurzawa, A. Kusztelski – „Historyczne kościoły Poznania. Przewodnik”, Poznań 2006, ss. 109-120
• Archiwum Prowincji